Ai iu afrua, i ngurruar. “A mundemi… a mund të flasim? Të lutem.” Ajo e konsideroi si një gjykatës që peshonte një çështje që tashmë e kishte gjykuar përmendësh. Pastaj ajo tundi kokën një herë drejt një stoli në hije.
Ai e ndoqi, duke u kujdesur të mbante distancë nga karroca e fëmijëve, sikur edhe afërsia të kërkonte lejen e saj. Para se ai të fliste, ajo ndërhyri. “Dole jashtë kur u hapën dyert e kishës. A të kujtohet? Organoja u ndez, të gjithë u ngritën në këmbë.
Nëna ime më shtrëngoi dorën. Dhe ti… nuk ishe aty. Ata vazhduan të prisnin që të ktheheshe, dhe ti nuk u ktheve. As nuk arrite te altari, Miles. Më le atje në këmbë me një fustan që nuk arrita ta vesh kurrë në korridor.” Fjalët goditën si gurë në ujë të qetë. Ai nuk debatoi. Ai gëlltiti. “Mbaj mend,” tha ai me zë të ulët. “Kam kujtuar çdo ditë që atëherë.” “Mirë,” tha ajo, me zë të sheshtë por të mprehtë. “Atëherë nuk kam nevojë të shpjegoj se çfarë shije ka poshtërimi. Mëshira. Pëshpëritjet.” Fyti i tij u shtrëngua. “Më vjen keq.” Elena lëshoi një psherëtimë të lehtë, pa humor.
