Nuk pres që të jetë e thjeshtë», u përgjigj ai me seriozitet. «Por dua një shans t’i njoh. Dhe të të provoj se nuk jam i njëjti njeri që të la vetëm në altar.» Ajo psherëtiu, me vendosmërinë e saj që po lëkundej.

«A mendon se mund ta përballosh atë që vjen me të qenit në jetën e tyre? Netët pa gjumë? Kaosin? Sepse nuk ka të bëjë vetëm me të bërë ndreqje me mua, ka të bëjë me të qenit një baba për ta. Ata meritojnë më shumë sesa një prani kalimtare.»

Fjalët e saj ishin një kujtesë e mprehtë e jetës që ai kishte humbur, etapat që nuk i kishte parë, e familjes që kishte braktisur. Megjithatë, në zërin e saj, ai dëgjoi një shkëndijë shprese – një shans për shpengim. «Dua të jem aty për ta, sido që të më lejosh. Të jem përgjegjës dhe i pranishëm.»