Gjithashtu gjeta ngushëllim duke bërë vullnetarizëm në qendrën lokale të komunitetit, duke ndihmuar të tjerët që po përballeshin me vështirësitë e tyre. Çdo ditë, dhimbja e refuzimit të djalit tim zvogëlohej pak më shumë, e zëvendësuar nga ngrohtësia e miqësive të reja dhe një ndjenjë qëllimi. Një pasdite, ndërsa po kujdesesha për kopshtin e komunitetit, mora një mesazh nga Davidi. Ishte një kërkim falje e thjeshtë, një pranim i dhembjes që kishin shkaktuar. Ndërsa ishte një fillim, e dija se rindërtimi i besimit do të kërkonte kohë.